یک روز بارانی

از امام خمینی فقط تصویر و صدا به یاد دارم. و این که آرزویم شده بود که او را از نزدیک ببینم، آرزویی که هیچ وقت محقق نشد چهره‎ای مصمّم و مهربان داشت، نگاهش پر جاذبه و سرشار از معنویت بود. جمعیت که در حضورش می‎نشست بی‎اختیار غرق در جاذبه معنویش می‎شد، ساده و صمیمی حرف میزد، وقتی از مردم و پا برهنه گان به عنوان سرمایه اصلی نظام و انقلاب سخن می گفت، صداقت را از کلامش  و دیده های حاضران که ناخودآگاه اشک شوق می‎ریختند، می شد فهمید. مردم ایران حق داشتند که سالها از صمیم قلب از خدا بخواهند که عمر آنان را با افزایش لحظه‎ای بر عمر امام معاوضه کند. زندگی‎اش وقف خدا و خدمت به مردم بود. من چه بگویم که  او سمبل همه خوبی ها بود و عشق به او عشق به همه خوبی هاست